تاریخچه متروهای جهان
اولین خطوط حمل و نقل ریلی زیرزمینی در معادن به کار گرفته شد. روی این خطوط، واگن‌های روباز چرخداری قرار داشتند که ابتدا با نیروی بدنی انسان و بعد‌ها به کمک اسب حرکت می‌کردند. وقتی قطارهای بخار به کار گرفته شد، خیلی زود افکار عمومی متوجه ساخت قطارهای مسافربری زیرزمینی شد.
نخستین متروی جهان در سال ۱۸۶۳ در شهر لندن آغاز به کار کرد. قطارهای اولیه با سیستم موتورهای بخار کار می‌کردند. این سیستم با وجود داشتن تهویه، خوشایند نبود چون حرکت قطارهای بخار در تونل‌های زیرزمینی سبب انباشته شدن گازهای مختلف در این مسیر بود.
در واقع پیشرفت واقعی در این زمینه وقتی آغاز شد که از لوکوموتیو‌های الکتریکی برای حرکت قطارهای زیرزمینی استفاده شد. در سال ۱۸۹۰، راه‌آهن شهری و جنوب لندن، اولین سیستم حمل‌و‌نقل ریلی تندرو بود که با لوکوموتیو الکتریکی آغاز به کار کرد و به طور کامل در زیرزمین حرکت می كرد. هر دو راه‌آهن نهایتاً در مترو لندن با هم ادغام می‌شدند. درسال ۱۸۹۳، راه‌آهن لیورپول از ابتدا طوری طراحی شد که با لوکوموتیو الکتریکی کار کند.
این فناوری به سرعت در اروپا، کانادا و آمریکا پخش شد. بوداپست در مجارستان، گلاسگو، شیکاگو و نیویورک، هر کدام به گونه‌ای خدمات ریلی الکتریکی را ارائه دادند. شهر‌هایی مانند اسلو و مارسی در دهه۱۹۶۰ سیستم‌های گسترده‌ای را افتتاح کردند و سیستم‌های نوین بسیاری در جنوب آسیا و آمریکای لاتین معرفی شد. در سال‌هاي اخير با توجه به رشد جمعيت شهري، متروها در زمينه‌ي جابه جايي مسافر، از اهميت ويژه‌اي برخوردار شدند. به طوري كه طبق آمار، در پايان سال 2017 به طور متوسط روزانه 168 ميليون مسافر در 182 شهر از 56 كشور جهان، از مترو براي سفرهاي درون شهري استفاده كردند. اين در حاليست كه از سال 2000 (70%+)، 75 متروي جديد در شهرهاي مختلف جهان افتتاح شد كه اين رشد گسترده را تا حد زيادي مي توان به پيشرفت‌هاي چند كشور آسيايي نسبت داد. در سال 2017، تعداد كل سفر ساليانه‌ي 182 سیستم مترو 53 ميليارد و 768 میلیون سفر محاسبه شد. در شش سال اخير، تعداد سفر با مترو در سطح جهان سالانه 8 ميليارد و 716 میلیون سفر (19.5%+) رشد داشته است.