تاریخچه متروهای جهان
اولین خطوط حمل و نقل ریلی زیرزمینی در معادن به کار می‌رفتند. روی این خطوط، واگن‌های روباز چرخداری قرار داشتند که ابتدا با نیروی بدنی انسان و بعد‌ها به کمک اسب حرکت می‌کردند.
وقتی قطارهای بخار به کار گرفته شدند، خیلی زود افکار عمومی متوجه ساخت قطارهای مسافربری زیرزمینی شد.
نخستین متروی جهان در سال ۱۸۶۳ در شهر لندن آغاز به کار کرد. قطارهای اولیه با سیستم موتورهای بخار کار می‌کردند. این سیستم با وجود داشتن تهویه، خوشایند نبود چون حرکت قطارهای بخار در تونل‌های زیرزمینی سبب انباشته شدن گازهای مختلف در این مسیر بود.
در واقع پیشرفت واقعی در این زمینه وقتی آغاز شد که از لوکوموتیو‌های الکتریکی برای حرکت قطارهای زیرزمینی استفاده شد. در سال ۱۸۹۰، راه‌آهن شهری و جنوب لندن، اولین سیستم حمل‌و‌نقل ریلی تندرو بود که با لوکوموتیو الکتریکی آغاز به کار کرد و به طور کامل در زیرزمین حرکت می‌نمود. هر دو راه‌آهن نهایتاً در مترو لندن با هم ادغام می‌شدند. درسال ۱۸۹۳، راه‌آهن لیورپول از ابتدا طوری طراحی شد که با لوکوموتیو الکتریکی کار کند.
این فناوری به سرعت در اروپا، کانادا و آمریکا پخش شد. بوداپست در مجارستان، گلاسگو، شیکاگو و نیویورک، هر کدام به گونه‌ای خدمات ریلی الکتریکی را ارائه دادند. شهر‌هایی مانند اسلو و مارسی در دههٔ ۱۹۶۰ سیستم‌های گسترده‌ای را افتتاح کردند و سیستم‌های نوین بسیاری در جنوب آسیا و آمریکای لاتین معرفی شد. با پیشرفت علم و تکنولوژی صنعت مترو نیز رشد و ارتقا پیدا کرد به طوری که طبق آمار تا سال ۲۰۱۴ مترو روزانه بیش از ۱۶۰ میلیون مسافر را جابه جا می‌کرد (سالی ۵۰ میلیارد)، که این نشان دهنده سهم ۱۱ درصدی سفر درحمل و نقل عمومی در سراسر جهان بود.